Porady dla początkujących

Rady dla bardzo początkujących Modeliniarek:

Postanowiłam stworzyć stronę poświęconą instrukcjom dla osób, które swoją przygodę z modeliną dopiero zaczynają. Jakiś czas temu sama byłam początkująca, a kilku godzinne szperanie w internecie nie dawało zadowalającego wyniku. Każda osoba robiąca biżuterię zwykle strzeże swoich tajemnic, dlatego wielokrotnie prosząc o pomoc, po prostu jej nie otrzymywałam, a suche fakty dotyczące modeliny dla początkującej osoby

nic nie wnosiły.

1) Modelina
Do wyboru mamy szeroką gamę modeliny. Jeżeli dopiero zaczynamy nie warto od razu inwestować w drogie masy plastyczne. ( Ja uczyłam się obsługi modeliny na taniej modelinie z marketu na T.) Nie polecam uczyć się na plastelinie. Jest bardzo miękka, nie możemy jej wypiec, i tylko można się zrazić, gdyż plastelina potwornie się paprze, gdy za długo ją wyrabiamy.
Drugim podejściem w moim przypadku była już Fimo (obecnie pracuje na Fimo i Cernit). Modelina Cernit jest sporo twardsza od Fimo, ale przy odpowiedniej dozie cierpliwości po wyrobieniu będzie miękka, a szczegóły z niej wykonane są bardzo porównywalne do tych z Fimo.
Jeśli chcemy koniecznie zacząć pierwsze próby od modeliny Fimo, warto zastanowić się nad rodzajami robionych przez nas rzeczy (np. do motywów jedzeniowo- słodyczowych, a zwłaszcza ciastkowo- czekoladowych zużyjemy najwięcej brązów, biel może być dodatkiem w postaci rozjaśniacza. Natomiast do robienia kwiatków bądź koralików metodą millefiori (na której temat nie bardzo się wypowiem, bo się nie znam :D) możemy puścić wodze fantazji i zakupić każdy dowolny kolor. Przy pracy z modeliną trzeba pamiętać o bardzo częstym myciu rąk i przecieraniu powierzchni na której pracujemy ( Zwłaszcza dotyczy to jasnych kolorów). Ręce myć najlepiej gdy zmieniamy kolor na jakim pracujemy. Przed rozpoczęciem lepienia upewnijmy się, że blat biurka nie jest pokryty kurzem, okruszkami, sierścią (jeżeli posiadamy zwierzaki) lub nie ma jakichkolwiek zabrudzeń. ( Ja rzadko lepię bezpośrednio na blacie biurka, głównie jest to ceramiczna płytka [kafelek] taki jak mamy w kuchni czy łazience, a na pewno każdy z nas ma w domu jakieś pozostałości po remoncie kuchni lub łazienki, więc odpada koszt specjalnej podkładki z tworzywa, która wg moich potrzeb się nie sprawdza.) Co do dbania o powierzchnię pracy polecam przecieranie blatu zwykłą zwilżoną szmatką lub szmatką z „pryskaczem” anty kurzowym. Nie przecieramy na sucho, by nie pozostawiać zbędnych włosków i paprochów ze szmatki, tylko pozostawiamy do wyschnięcia.
Bardzo ważna sprawa to przechowywanie modeliny jeszcze nie wyrobionej. Musi być szczelnie zamknięta. Można ją trzymać w woreczkach strunowych wtedy nie wyschnie i nie będzie się kruszyła.
Odradzam natomiast przechowywanie w czymkolwiek plastikowym, ponieważ Fimo to glinka polimerowa, która reaguje z tym tworzywem, roztwarzając (rozpuszczając) nie tylko modelinę, ale również plastikową powierzchnię.
Dlaczego modelinę powinno się wypiekać, a nie gotować ? To bardzo proste. Modelina gotowana traci swoje piękne żywe barwy i trzeba ja potem dodatkowo lakierować lub natłuszczać, co zabiera nam czas i pieniądze. Jeśli ją wypiekamy, trzeba pamiętać o odpowiedniej temperaturze ( w piekarniku jest ona wyższa niż w garnku z gotującą się wodą). Na opakowaniach Fimo podana temperatura wypiekania to 110 stopni przez 30 min. Jednak tak do końca nie jest. Elementom wielkości ok 1 cm wystarczy 5-7 min. Nieco większe ulepki 2-4 cm, ale nadal niezbyt fantazyjne kształty polecam piec 8-15 min. Im większe i bardziej skomplikowane elementy, tym więcej czasu trzeba przeznaczyć na ich pieczenie. Pozostaje jeszcze kwestia - na czym piec? Odpowiedź brzmi: papier do pieczenia. Pod żadnym pozorem nie piec Fimo na termoobiegu (spali się) i w mikrofalówce ( mikrofalówka jak mikrofalówka - wielu rzeczy się po prostu do niej nie wkłada i już).

2. Narzędzia:
   Jako narzędzia do dłubania i rzeźbienia w modelinie nadaje się prawie wszystko. Można używać: zapałek, wykałaczek, pałeczek chińskich, igieł, szpilek, nawet wkrętak ze skrzynki narzędziowej tatusia lub dziadka może się świetnie sprawdzić. Polecam również zajrzeć do „kuferka krawieckiego” mamy lub babci. Można tam znaleźć wiele skarbów ułatwiających prace z modeliną (np. niekompletne druty
   do robienia szalików mogą posłużyć do dziurkowania różnych powierzchni). W tej kwestii ogranicza nas tylko wyobraźnia. W dziale „narzędzia” chcę zawrzeć jeszcze kwestie wałkowania modeliny na płaskie placki oraz nadawanie faktury np. naszym ciasteczkom. Do wałkowania nie polecam kupować akrylowych wałków, ponieważ z powodzeniem można je zastąpić zwykłą butelka po lakierze bądź piance do włosów. ( Nie podbieramy też wałka do ciasta z kuchni, bo po pierwsze się nie nadaje, po drugie jeżeli używamy czegoś do modeliny nie łączymy tego z jedzeniem - wyjątkiem jest piekarnik). Nadawanie kształtu i faktury modelinie to ważna kwestia kosmetyczna, wieńcząca dzieło tuż przed wypieczeniem. Ważną rzeczą jest dziurkowanie gotowego wyrobu, żeby nadawał się na kolczyk, zawieszkę czy wisiorek. Robimy to przed wypieczeniem, ale nie bezpośrednio po ulepieniu, ponieważ co dopiero wyrobiona modelina (nawet w formie figurki) jest jeszcze „ciepła” i możemy ją zniekształcić. Lepiej poczekać, aż „ostygnie”. Kształt można uzyskać za pomocą: nożyków (takich jak do tapet i papieru), skalpelów, uważać natomiast należy na żyletki, ponieważ są bardzo giętkie i posiadają ostrze z obydwu stron, co łatwo może skończyć się skaleczeniem. W sprzedaży są specjalne nożyki do modeliny, ale można je zastąpić w/w ostrzami. Do nadawania faktury również nadaje się wiele przedmiotów. Podstawą jest szczoteczka do zębów o średnim lub miękkim włosiu, zwinięte kulki z folii aluminiowej, albo (co ostatnio odkryłam) ścierak do stóp taki szorstki. Tym ścierakiem przygniatamy delikatnie placek modeliny z różnych stron co daje nam fakturę zbliżoną do ciasta.
   Do montowania biżuterii używamy także szczypców i kleszczyków. Służą one do wyprofilowania łuku i zrobienia „pętelek” aby zamontować zawieszkę na łańcuszku lub kolczyk na biglu. Starajmy się używać półfabrykatów antyalergicznych posrebrzanych. Pod żadnym pozorem nie zastępujemy porządnych półfabrykatów np. rozgiętymi spinaczami do papieru, ponieważ mogą powodować uczulenia.

3. Bita śmietanka i polewy ( czyli najczęstsze wątpliwości ozdabiania motywów jedzeniowych)

Tutaj będzie krótko i zwięźle.

Do polew potrzebna nam jest Fimo Liquid lub Sculpey Liquid (dostępna wg moich obserwacji tylko w sklepach internetowych).

Polewa, przynajmniej u mnie, powstaje z Fimo Liquid, która jest przezroczysta i jakiegoś barwnika. Ja używam farb plakatowych lub akrylowych ( koniecznie muszą być świeże, a nie w kamieniu, żeby nie powstawały nie rozprowadzalne grudki), ewentualnie cienie do powiek też się nadają ( ale tylko na płaskie powierzchnie bo inaczej spływają).

Konsystencja Fimo Liquid jest dość rzadka więc trzeba użyć barwników, które ją zagęszczą, żeby nasza polewa nie spływała.

Fimo Liquid zabarwioną farbami lub cieniami można piec w takiej samej temperaturze jak Fimo (sama sprawdzałam, nic złego się nie dzieje), ale po wypieczeniu trzeba taką polewę wylakierować bardzo cienką warstwą bezbarwnego lakieru do paznokci ( tak, lakier do paznokci np. sahara - ten, który ma zatyczkę w zebrę - zupełnie wystarcza). Oczywiście jest specjalny lakier do Fimo ale z tego co wiem nakłada się go na wypieczone elementy, a następnie zapieka dodatkowo 10 minut. Jeśli chodzi o polewki to chyba tyle.

Przejdę do bitej śmietany. Bitą śmietanę robimy ze zwyczajnego silikonu sanitarnego białego lub kolorowego. Zwykle w sklepach dostępne są, po za dużymi tubami, małe tubki, takie jak z klejem roślinnym (60ml chyba), ale one są tylko białe. Jeśli kupujemy silikon w dużej tubie, do wyciśnięcia go potrzebujemy tzw. pistoletu. Jeśli nie wiecie jak to wygląda odsyłam do Google, albo do taty. Kiedy używamy silikonu np. jako kremu do babeczek możemy go nakładać na trzy różne sposoby:

• bezpośrednio z tuby, ale trzeba mieć pewną rękę i umieć manewrować.
• za pomocą plastikowej szprycki z końcówkami
• za pomocą rękawa/ worka cukierniczego również z dołączonymi końcówkami.

Nie przejmujcie się, że silikon śmierdzi. Każdy śmierdzi i trzeba odczekać, żeby się wywietrzył. Silikon schnie dosyć długo, bo około 12-24 godziny, ale czekanie jest tego warte w zamian za efekt jaki można dzięki niemu uzyskać.

Jeżeli czegoś nie napisałam, zapraszam do pisania komentarzy poniżej lub kontakt mailowy. Pozdrawiam i życzę sukcesów w lepieniu. (Możecie się chwalić w komentarzach z linkiem do bloga lub podsyłać zdjęcia na maila.:))